เห็นปู่บ่นเลยประชดแบบนี้ ที่ไหนได้ครั้งนั้น ทำให้เสียใจไปจนตาย เสียใจสุดๆ

ตอนนั้นฉันอายุ 15 ปี ฉันอาศัยอยู่กับคุณปู่ วันนั้นฉันออกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ กว่าฉันจะกลับถึงบ้านก็ประมาณ 4 ทุ่มแล้ว พอถึงบ้านฉันก็เข้าห้องตัวเองทันที แล้วก็คุยโทรศัพท์กับเพื่อนถึงประมาณ 5 ทุ่ม ฉันได้ยินเสียงเดินของคุณปู่ แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะที่ประตูห้อง แล้วก็ได้ยินเสียงคุณปู่ตะโกนเรียก ตอนนั้นฉันรำคาญมาก ก็เลยแกล้งทำเป็นว่านอนหลับแล้ว คุณปู่คงคิดว่าฉันนอนแล้วจริงๆเขาเลยเดินจากไป  

เวลา 6 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้น โทรศัพท์บ้านก็มีเสียงดังขึ้น

"สวัสดีค่ะ" ฉันพูด

"ขอสายคุณปู่หน่อยครับ"

"แล้วคุณเป็นใครหรอค่ะ"

"คุณเป็นหลานสาวของคุณปู่ใช่ไหมครับ"

"ใช่ค่ะ"

"ผม คือพนักงานดับเพลิงครับ แต่ก่อนคุณปู่ของคุณอาศัยอยู่คนเดียว ทางเราเลยติดตั้งระบบการแจ้งเตือนฉุกเฉินไว้ พอดีว่าคุณปู่ไม่ตอบสนองมาสองชั่วโมงแล้ว คุณช่วยไปดูท่านหน่อยได้ไหมครับ"

พอ ฉันได้ยินที่นักดับเพลิงพูด ฉันก็รู้สึกตกใจมาก โยนโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องคุณปู่ทันที เหลือบไปเห็นคุณปู่ผ่านหน้าต่างตรงทางเดิน คุณปู่นอนอยู่บนเตียงร่างกายไม่ขยับแล้ว

ฉันรีบกระโจนเข้าห้องคุณปู่ทันที ตะโกนเรียกคุณปู่ คุณปู่! คุณปู่! ตะโกนไปพร้อมกับเขย่าตัวท่าน

รู้สึก ได้ว่าร่างกายของคุณปู่เย็นเฉียบ เลยลองเอามือไปไว้ที่ใกล้ๆจมูกของท่านเพื่อดูว่ายังหายใจอยู่หรือเปล่า คุณปู่ไม่หายใจแล้ว! หัวใจก็ไม่เต้นด้วย!

ตอนนั้นฉันตกใจมาก และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ฉันเลยรีบบอกพนักงานดับเพลิงคนนั้นผ่านทางโทรศัพท์ว่าคุณปู่ไม่หายใจแล้ว เขาตอบกลับมาว่า ไม่ต้องตกใจ พวกผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้!

ฉันได้แต่ร้องไห้ และก็ขอโทษคุณปู่เรื่องเมื่อคืน "หนูรักคุณปู่นะค่ะ อย่าจากหนูไปเลย"!

พอ ถึงโรงพยาบาลแพทย์ระบุว่า คุณปู่เสียชีวิตได้ 2-3 ชั่วโมงแล้ว ปกติฉันเป็นคนไม่ชอบร้องไห้ต่อหน้าคนอื่น แต่ครั้งนี้มันอดไม่ไหวจริงๆ ตอนนั้นที่คุณปู่มาเคาะห้องคุณปู่ต้องการจะบอกอะไรเรา?ท่านจะบอกว่าท่านไม่ สบายหรือเปล่า?ทำไมฉันไม่เปิดประตูให้ท่านเข้ามา? ถ้าฉันไม่แกล้งหลับปานนี้คงได้พาท่านมาโรงพยาบาลท่านคงไม่ต้องเสียชีวิตแบบ นี้ พอฉันถึงบ้าน ฉันก็เดินเข้าห้องแล้วมองไปที่บนโต๊ะคอมพิวเตอร์ ที่ปกติคุณปู่จะทำอาหารเช้าแล้วเอาอาหารเช้ากับเงินมาวางให้ฉัมตรงนั้นทุก วัน แต่วันนี้มันไม่มีแล้ว...

หลัง จากที่เสียคุณปู่ไปแล้ว ฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองรักท่านมากแค่ไหน นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เห็นท่านยิ้ม  ท่านจะทำความสะอาดห้องให้ฉันแทบทุกวัน เสื้อผ้าท่านก็จะเป็นคนสักให้ จากความรู้สึกจู้จี้น่ารำคาญกลับกลายเป็นความคิดถึง เพิ่งรู้ว่าจริงแล้วๆมันเป็นแค่ความเคยชินแค่นั้นเอง บ้านจากที่เคยมีเสียงคุณปู่ ตอนนี้มันเงียบมาก

"กุญแจเอาไปหรือยัง?" "กินข้าวหรือยัง?" "เลิกเล่นคอมได้แล้ว" "รีบกลับบ้านได้แล้ว" "วันนี้อากาศข้างนอกหนาวนะ ใส่เสื้อเยอะๆ" "คุยแต่โทรศัพท์อยู่นั้นแหละ" "ทำการบ้านหรือยัง?" คำพูดเหล่านี้กลายเป็นความทรงจำ...

พอผมได้อ่าน เรื่องนี้จบ มันทำให้ผมคิดได้ คนส่วนใหญ่มักจะเกรงใจคนที่ไม่สนิท แต่กลับคนที่สนิทแล้วอย่างพ่อแม่เราล่ะเราเกรงใจและเคารพท่านหรือไม่…?